Η 1η Μαΐου αποτελεί μέρα ορόσημο για τους εργατικούς αγώνες αφού αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούνταν δεδομένα, κάποτε δεν ήταν. Τίποτα δεν μας έχει χαριστεί, όλα έχουν κατακτηθεί μέσα από αγώνες: Καλοκαιρινή άδεια μετ’ αποδοχών (Γαλλία 1910, κατάληψη εργοστασίου Renault), δημιουργία ασφαλιστικού φορέα (ομοσπονδία οικοδόμων, 1934), συλλογικές συμβάσεις (1935).
Την 1η Μαΐου του 1886 ξέσπασε απεργία στο Σικάγο με τη συμμετοχή πάνω από 350.000 εργατών σε πάνω από 1.200 εργοστάσια, ως αντίδραση των εργατών στην άγρια εκμετάλλευση που υφίσταντο αφού μέχρι τότε οι αμερικανοί εργάτες δούλευαν εξαντλητικά ωράρια (16 και πλέον ώρες την ημέρα) για εξαθλιωτικούς μισθούς. Ακολούθησε αιματηρή πορεία, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 90.000 εργάτες. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διαλύσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησαν συγκρούσεις, όπου δολοφονήθηκαν από την αστυνομία και τους μπράβους των βιομηχάνων δεκάδες εργάτες. Τον επόμενο χρόνο εκτελέστηκαν και 8 αναρχικοί εργάτες για την ενεργό συμμετοχή τους στα γεγονότα της πρωτομαγιάς.
Το αίτημα για 8ωρη εργασία, το οποίο ήταν και το βασικό αίτημα της απεργίας, θεωρήθηκε ως ένα μερικό αίτημα στο πλαίσιο του αγώνα για συνολική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.
Τα προτάγματα των εργατών του Σικάγο παραμένουν επίκαιρα όσο συνεχίζει να υπάρχει το σύστημα μισθωτής εργασίας. Η 8ώρη εργασία δεν είναι το μόνο κεκτημένο δικαίωμα που καταπατείται στις μέρες μας, ο καπιταλισμός προωθεί ένα τεράστιο πακέτο καταστολής ακόμα και των βασικών αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων στο πλαίσιο αναδιάρθρωσής του. Οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται, ο βασικός μισθός καταποντίζεται, η επίσημη ανεργία έχει ξεπεράσει το 26% και μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας. Η υγεία και η παιδεία παύουν να είναι δημόσια αγαθά.
Αν το 1886 το εργατικό κίνημα κατάκτησε το 8ώρο και αυξήσεις στις αμοιβές, σήμερα πρέπει να δημιουργήσουμε ξανά ένα συνδικαλιστικό κίνημα που να βάζει μπροστά παντού και πάντα τα εργατικά ταξικά συμφέροντα. Ο υγιής συνδικαλισμός είναι οργανωμένος από τη βάση του. Λειτουργεί αντι-ιεραρχικά χωρίς «επαγγελματίες συνδικαλιστές», με στόχο τις κοινές ανάγκες, με την ισότιμη και την ενεργό συμμετοχή όλων των εργαζομένων. Ωστόσο, το κυρίαρχο συνδικαλιστικό κίνημα των ημερών μας (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) είναι εχθρικό απέναντι στις ομάδες που υποτίθεται εκπροσωπεί αφού γίνεται υποχείριο κομμάτων και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών. Ακόμα και οι 24ωρες/48ωρες απεργίες είναι πολύ κατώτερες των προσδοκιών καθώς λειτουργούν σαν βαλβίδες εκτόνωσης και είναι ευάλωτες στην καταστολή.
Πολλοί εργατικοί αγώνες που στόχευαν στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, καταστάλθηκαν με φασιστικό τρόπο από το κράτος και τους μηχανισμούς του. Το εκβιαστικό δίλλημα -μείωση ωραρίου και μισθού ή απόλυση των μισών εργαζομένων- στην Χαλυβουργία, οδήγησε στην 9μηνη απεργία τους κατά τη διάρκεια της οποίας δέχτηκαν έντονη πίεση και καταστολή. Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι των ναυπηγείων Σκαραμαγκά διαμαρτυρόμενοι έξω από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, προσπαθώντας να έρθουν σε επαφή με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, ήρθαν σε σφοδρή σύγκρουση με τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Η απεργία των εργαζομένων του Μετρό (21/1/13) έληξε με την ανακοίνωση της επ’ αορίστου επίταξης των απεργών, ωστόσο συνέχισαν τις κινητοποιήσεις τους, με αποτέλεσμα την εισβολή των ΜΑΤ και ΕΚΑΜ στο αμαξοστάσιο στις 25/1/13. Νωπό παράδειγμα οι 37 τραυματισμένοι μετανάστες εργάτες στη Μανωλάδα από τις σφαίρες των επιστατών του τσιφλικά Ν. Βαγγελάτου μόνο και μόνο επειδή διεκδικήσαν μαζί με τους συναδέλφους τους τα χρωστούμενα μεροκάματα πείνας.
Στις μέρες μας, μερίδα της εργατικής τάξης στρέφεται προς τον φασισμό και στην ιδεολογία του εθνικισμού, πιστεύοντας ότι έτσι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ελλήνων εργατών. Ωστόσο ο φασισμός, όπως αποδεικνύει και η ιστορία, ήταν πάντα δεκανίκι του καπιταλιστικού συστήματος (Χίτλερ-Γερμανία, Μουσολίνι–Ιταλία, Φράνκο-Ισπανία, Πινοσέτ-Χιλή, Χούντα ΄67). Αποπροσανατολίζει το λαό βρίσκοντας πλασματικούς υπαίτιους (π.χ. εργαζόμενοι μετανάστες που αναγκάζονται να δουλεύουν για εξευτελιστικούς μισθούς λόγω της οικονομικής τους κατάστασης), αφήνοντας στο απυρόβλητο τους πραγματικούς ενόχους για την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία οδηγείται, που δεν είναι άλλοι από τα αφεντικά και οι κυβερνητικοί υπηρέτες τους.
Η πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία. Ήταν μια μέρα που οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο έδειξαν την δύναμη τους. Μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε πάλι. Να δημιουργήσουμε ανεξάρτητη εργατική πολιτική αγώνα, χωρίς συνεργασίες με την κυβέρνηση και τα αφεντικά μας. Πέρα από λογικές ανάθεσης του αγώνα σε ‘’πεφωτισμένες’’ ηγεσίες και καταρρίπτοντας τη μέθοδο του κοινωνικού αυτοματισμού την οποία το κράτος εντέχνως προσπαθεί να επιβάλλει δημιουργώντας τεχνητούς διαχωρισμούς και στρέφοντας, μέσω της προπαγάνδας του, μερίδα της κοινωνίας εναντίον κομματιών που αντιστέκονται, αγωνίζονται και διεκδικούν. (Ώστε η κοινωνική δυσαρέσκεια και οργή να μη στραφεί ενάντια στον πραγματικά υπεύθυνο-το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.) Πρέπει να δούμε τα πράγματα από κοινή σκοπιά και να αγωνιστούμε όλοι μαζί. Συλλογικοί αγώνες στους χώρους εργασίας μας, μακριά από ατομικισμούς ώστε να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν. Είναι σημαντικό να παραδειγματιστούμε από τους αγώνες του παρελθόντος και να μην περιοριστούμε μόνο στην υπεράσπιση των κεκτημένων ή στην επαναδιεκδίκηση αυτών που χάθηκαν, αλλά να παλέψουμε για την ανατροπή του συστήματος, ενός συστήματος βασισμένο στην καταπίεση και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.
1η Μάη συμμετέχουμε στην απεργία. Συλλογικά και ακηδεμόνευτα διεκδικούμε όσα μας ανήκουν.
Στέγαστρο Αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό στέκι ΓαλατσίουShort Link: https://stegastro.espivblogs.net/?p=993
