Εδώ και τεσσεράμισι περίπου χρόνια ο Θ. Σίψας διώκεται από το κράτος, το οποίο τον στοχοποιεί και στήνει μια ολόκληρη σκευωρία σε βάρος του για την υπόθεση του εμπρησμού της τράπεζας Marfin (5η Μάη του 2010) και κατά συνέπεια το θάνατο τριών εργαζομένων καθώς και την απόπειρα δολοφονίας των υπολοίπων που εργάζονταν εκείνη την ώρα. Αυτό το γεγονός όμως δεν είναι τυχαίο ούτε πρωτοφανές, αφού για άλλη μία φορά το κράτος θέλησε να στήσει στον τοίχο ένα συγκεκριμένο αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας και ειδικότερα τον ίδιο τον Θοδωρή.
Ας σταθούμε λοιπόν και ας μιλήσουμε για την 5η Μάη, μία ημερομηνία που αποτέλεσε ορόσημο, καθώς ήταν ημέρα ψήφισης του πρώτου μνημονίου και αμέσως μετά την προσφυγή της χώρας στο Δ.Ν.Τ και την ανακοίνωση των πρώτων μέτρων. Κηρύσσεται γενική απεργία και σχεδόν μισό εκατομμύριο άνθρωποι διαδηλώνουν στους δρόμους, προσπαθώντας να προσεγγίσουν τη βουλή. Οι άγριες διαθέσεις του κόσμου και η μαχητικότητα που τον διακατέχει γεννά εκτεταμένες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, χωρίς εκείνες να μπορούν να τον καταστείλουν. Ήταν μια στιγμή που η ανυπακοή και η αντίσταση έγινε βίωμα! Η ορμή και η οργή όμως διακόπηκαν ξαφνικά, αφού το τραγικό γεγονός του θανάτου τριών εργαζομένων στην τράπεζα Marfin, στην οδό Σταδίου, μετέτρεψε όλη αυτή τη «φλόγα» σε θλίψη και απογοήτευση, με αποτέλεσμα το τέλος της διαδήλωσης και την γενικευμένη καταστολή σε κάθε γωνία από τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Από την πρώτη στιγμή γίνεται λόγος στα ΜΜΕ για τον εμπρησμό και ξεκινά μια χυδαία προπαγάνδα, στήνοντας τηλεδικεία και διαδίδοντας ανακρίβειες με στόχο να βρεθούν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι και να υπάρξει «κοινωνική γαλήνη».
Στις 29/4/2011, επετειακά της 5ης Μάη, προσάγονται τέσσερα άτομα εκ των οποίων τρεις σύντροφοι και καλούνται να καταθέσουν ως ύποπτοι για τον εμπρησμό της τράπεζας Marfin, με μοναδικά «στοιχεία» ένα ανυπόγραφο και ασύντακτο σημείωμα που αναφέρει όλα τα προσωπικά στοιχεία των προσαχθέντων (ονόματα, τηλέφωνα, πινακίδες οχημάτων, διευθύνσεις κατοικιών), κατονομάζοντάς τους ως τους υπεύθυνους του εμπρησμού της τράπεζας και αποδίδοντας τις προαναφερθείσες κατηγορίες. Το άλλο υποτιθέμενο στοιχείο είναι κάποιες φωτογραφίες από κάμερες, οι οποίες όμως δεν εμφανίζουν κάποιον από τους προσαχθέντες να έχει σχέση με τον εμπρησμό της τράπεζας, ενώ έπειτα ακολούθησαν έλεγχοι στα σπίτια τους από όπου κατάσχονται ρούχα και προσωπικά αντικείμενα.
Όλη αυτή η διαδικασία βέβαια δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα, αφού ο εισαγγελέας μη μπορώντας να τεκμηριώσει το κατηγορητήριο, επέστρεψε το φάκελο με τα στοιχεία στην αστυνομία και τα 4 άτομα αφέθηκαν ελεύθερα. Δύο χρόνια μετά όμως, και πάλι επετειακά στις 5/5/2013, ο ανακριτής αποφασίζει να αποδώσει κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα για την υπόθεση της τράπεζας Marfin και σε ένα ακόμα άτομο από τους τέσσερις για την υπόθεση του βιβλιοπωλείου Ιανός, ενώ για τα άλλα δύο άτομα δεν προχωρά καμία διαδικασία!
«Ανήκω στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και μέσα από ανοιχτά συλλογικά εγχειρήματα αγωνίζομαι στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Παλεύω για μια κοινωνία ελεύθερη, αταξική, χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση, καταπίεση. Ως εργάτης, βιώνοντας στο πετσί μου το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, συμμετέχω στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, πλάι στους καταπιεσμένους. Με βάση όλα αυτά, ήταν αυτονόητο για μένα να συμμετάσχω σε μια από τις πιο πολυπληθείς στα χρονικά απεργιακές διαδηλώσεις στις 5/5/2010 ενάντια στην υπογραφή του 1ου Μνημονίου, με τη συμμετοχή του κόσμου να αγγίζει τις 200.000 και με αγωνιστικό πνεύμα να πολιορκεί τη Βουλή επί ώρες, προσπαθώντας να εισβάλει και να ακυρώσει την ψήφιση του Μνημονίου […]. Θα επαναλάβω ξανά πως η αξιοπρέπεια μου ως άνθρωπος αλλά και ως άτομο που μιλάει για ελευθερία και αντιεξουσία δεν θα μου επέτρεπε να κάνω αυτό για το οποίο κατηγορούμαι.»
Θοδωρής Σίψας
Παράλληλα με τις διώξεις αυτές, τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε πιστά στο ρόλο τους ως δεκανίκι του συστήματος, από την πρώτη στιγμή του εμπρησμού της τράπεζας έκαναν λόγο για τρομοκρατία και για απόδοση ευθυνών αυτή την φορά έχοντας στο στόχαστρο τον Θοδωρή, όπως επίσης και τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Προφανώς με την προπαγάνδα που έστησαν κράτος και Μ.Μ.Ε, θέλησαν να συγκαλύψουν τα αφεντικά, αυτούς που πραγματικά έχουν ευθύνη για το τραγικό γεγονός. Πρέπει να τονιστεί ότι ανώτερα στελέχη της τράπεζας είχαν απαγορέψει κάθετα και κατηγορηματικά στους εργαζόμενους να αποχωρήσουν από τον χώρο, παρόλο που οι ίδιοι το ζητούσαν επίμονα από νωρίς το πρωί φοβούμενοι για την σωματική τους ακεραιότητα. Μάλιστα τους απειλούσαν λέγοντας ότι όποιος φύγει από το κτήριο, να μην πάει την επόμενη ημέρα για δουλειά. Έτσι οι εργαζόμενοι έζησαν ένα κλίμα τρομοκρατίας, σε ένα κτήριο που δεν πληρούσε τις κατάλληλες προϋποθέσεις ασφαλείας! Είναι γεγονός άλλωστε ότι δεν είχε έξοδο κινδύνου, ούτε απαραίτητα μέσα πυρασφάλειας και πυρόσβεσης, ώστε να αποφευχθεί μια τυχόν πυρκαγιά. Το συμβάν αυτό μας έδειξε για ακόμα μια φορά το πρόσωπο των αφεντικών, με την τρομοκρατία που ασκεί στους εργαζομένους του, με την απειλή της απόλυσης και με άλλα μεσαιωνικά μέσα.
Οι πολιτικές διαστάσεις αυτής της υπόθεσης είναι πολύ ευρύτερες, καθώς το κράτος μέσα από αυτήν τη δίωξη θέλει να πετύχει μια καταδίκη με προφανέστατα πολιτικά για αυτό κίνητρα. Θέλει άμεσα να δημιουργήσει τον συσχετισμό διαδηλωτές – εν δυνάμει δολοφόνοι και έπειτα να εντάξει την υπόθεση στη «θεωρία των δύο άκρων».
«Παραβιάσεις της νομιμότητας δεν έγιναν μόνον από τη Χρυσή Αυγή, έγιναν και από άλλους και εγκληματική βία δεν ασκήθηκε μόνο στο Πέραμα ασκήθηκε για παράδειγμα και στον εμπρησμό της Marfin, η ευθύνη όλων είναι να καταγγέλλουν κάθε μορφή βίας.»
από ομιλία του Αντώνη Σαμαρά
στην πολιτική επιτροπή της ΝΔ, τον Οκτώβρη 2013
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι δικαστές αδιαφορούν παντελώς για την έλλειψη στοιχείων και γι’ αυτό έως τώρα, η υπόθεση επανερχόταν σε «επετειακές» κάθε φορά στιγμές της 5ης Μάη, με την απαραίτητη φυσικά συνδρομή των τηλεδικαστών των media. Εκτός αυτής της στόχευσης όμως, θέλει επίσης να ποινικοποιήσει οτιδήποτε και οποιονδήποτε εναντιώνεται στη βαρβαρότητα του κράτους, στην ολοκληρωτική του επέλαση και να φοβίσει κάθε άνθρωπο που θέλει να το αντιμετωπίσει κοιτώντας το στα μάτια, με πρόσφατο παράδειγμα μίσους αυτό του Τάσου Θεοφίλου, ο οποίος φυλακίστηκε με ποινή 25 χρόνων χωρίς κανένα στοιχείο, κατηγορούμενος από ένα δικαστικό σύστημα που σε κάθε περίπτωση στήνει κατηγορίες και επιθυμεί να φυλακίσει.
Σε μια σύνδεση του τότε με το τώρα λοιπόν, και σε μια σύντομη περιγραφή των 2 τελευταίων χρόνων, ο απολογισμός είναι ο εξής: ψήφιση δευτέρου μνημονίου, καμπή κοινωνικών αγώνων, επιβολή του κράτους, «νόμος-ανομία», με αποτέλεσμα καθετί «παράνομο» να συνοδεύεται από κυρώσεις και δικαστήρια, εισβολές σε πολιτικές καταλήψεις, σπίτια αγωνιστών/στριών, κοινωνικά ιατρεία και μαθητικές καταλήψεις, επιστρατεύσεις απεργών, φυλακίσεις αγωνιστών χωρίς το παραμικρό στοιχείο, δημιουργία φυλακών τύπου Γ έτοιμες να «φιλοξενήσουν» ό,τι θεωρείται «αγκάθι» σε αυτήν την κοινωνία, επιχειρήσεις όπως «Ξένιος Δίας», «Θέτις» και διαπομπεύσεις σε αδύναμα κοινωνικά στρώματα, όπως συνέβη στις διωκόμενες οροθετικές. Όλα αυτά ήρθαν και θέλουν να δυναμώσουν την περίφημη «θεωρία των δύο άκρων», μια θεωρία που εμείς δεν δεχόμαστε, όπως δεν θα δεχτούμε και καμία εξίσωση της βίας των από τα πάνω με εκείνη των από τα κάτω! Το προσωπείο του κράτους δικαίου έπεσε και φάνηκε το αληθινό του πρόσωπο, εκείνο της βίας, της καταστολής, του εγκλεισμού και του μίσους, με μοναδικό στόχο να ποινικοποιήσει κάθε αγωνιζόμενο και αντιστεκόμενο κομμάτι της κοινωνίας.
«Όταν θα επιχειρήσεις να τους τελειώσεις μη βγαίνει ο καθένας να λέει πως καταπατούνται δημοκρατικά δικαιώματα και το ένα και το άλλο…»
Χρήστος Μαρκογιαννάκης,
πρώην υφυπουργός Δημοσίας Τάξης
Θεωρούμε δεδομένη τη στήριξη σε αγωνιστές και καταπιεσμένους και δεν θα μπορούσαμε να μην σταθούμε αλληλέγγυοι στον Θοδωρή Σίψα που διώκεται για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, αφού στο πρόσωπο του επιθυμούν να ποινικοποιήσουν όλους τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.
