Έναν χρόνο πριν γράφαμε για τα έργα και τις ημέρες της ακροδεξιάς συγκυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ και τα χίλια πλοκάμια της καταστολής που δεχόταν ο κόσμος του αγώνα. Έναν χρόνο μετά είμαστε ακόμα εδώ, μόνο που στο διάστημα που πέρασε μεσολάβησαν οι βουλευτικές εκλογές. Κατά την προεκλογική περίοδο, η ακροδεξιά ΝΔ (όπως και άλλα μικρότερα κόμματα) επένδυσε στον φόβο και την καταστροφολογία, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πούλησε μια ελπίδα που κυμάνθηκε από τη ρήξη με τα επιτελεία της ΕΕ και το σκίσιμο των μνημονίων μέχρι το επιδερμικό στρογγύλεμα των πολιτικών εξανδραποδισμού των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων που έχουν εφαρμοστεί τα τελευταία 5 περίπου χρόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε έναν πολύ σπουδαίο στόχο για την κυριαρχία που καμία δεξιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να πετύχει. Αφού πρώτα κατέστησε κοινή συνείδηση το ψευδεπίγραφο δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο, στη συνέχεια και πριν ακόμα από τις εκλογές, την εποχή που κλιμακώνονταν οι κοινωνικοί αγώνες με κορύφωση τη 12η Φλεβάρη 2012, με χιλιάδες κόσμου στους δρόμους, συγκρούσεις να μαίνονται και την αμφισβήτηση των θεσμών διάχυτη, κατάφερε να καλλιεργήσει μια φρούδα ελπίδα, να καπηλευτεί και στη συνέχεια να αφομοιώσει αυτούς τους αγώνες. Κατεύνασε πνεύματα, χάιδεψε αφτιά και κοίμισε συνειδήσεις τάζοντας μια εύκολη κι ανέξοδη λύση στα προβλήματά μας. Όλο κι όλο που είχαμε να κάνουμε ήταν να αναθέσουμε τη διευθέτηση των υποθέσεών μας στο πολιτικό προσωπικό ενός αριστερού κόμματος στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, δίνοντας παράλληλα ψήφο εμπιστοσύνης στον αστικό κοινοβουλευτισμό. Για εμάς, αλλά χωρίς εμάς λοιπόν.
Έτσι, οι μαζικές κινητοποιήσεις ενός ετερόκλητου πλήθους υποκειμένων και τα ραντεβού με κατσαρολικά στο Σύνταγμα κόπασαν δίνοντας τη θέση τους στην ελπίδα, ενώ οι αγανακτισμένοι στην πλειοψηφία τους έκατσαν ήσυχοι καρτερώντας υπομονετικά την έλευσή της. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταφέρει να επιβάλει την κοινωνική και ταξική ειρήνη καναλιζάροντας την οργή τους και μετατρέποντάς τους ξανά σε παθητικούς ψηφοφόρους. Ώσπου ήρθαν οι εκλογές κι ο λαός αποφάνθηκε πράγματι πως είχε έρθει η σειρά της αριστεράς με ακροδεξιό άλλοθι (ΑΝ.ΕΛ.) να πάρει τη σκυτάλη της διαχείρισης του τόπου.
Στις 120 και πλέον μέρες διακυβέρνησής του, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη υπαναχωρήσει στις περισσότερες από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, ενώ αποδεικνύει λόγω και έργω ότι, πράγματι, «το κράτος έχει συνέχεια».
Τον περασμένο Μάρτη, τρεις ξεχωριστές απεργίες πείνας ξεκίνησαν ταυτόχρονα, στις οποίες συμμετείχαν συνολικά 22 πολιτικοί κρατούμενοι. Διεκδικούσαν την κατάργηση του κουκουλονόμου και των τρομονόμων 187 και 187Α, την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ', την οριοθέτηση της λήψης και της χρήσης του DNA από τις διωκτικές αρχές σαν αποδεικτικό μέσο, και την άμεση απελευθέρωση του κατά 98% ανάπηρου Σ. Ξηρού και των συγγενών των μελών της ΣΠΦ. Την ίδια στιγμή, ένα κίνημα αλληλεγγύης με τον αγώνα των απεργών πείνας αναπτύχθηκε εκτός των τειχών με δράσεις κάθε είδους, μαζικές διαδηλώσεις, την επί 6 ημέρες κατάληψη στον κυβερνητικό ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» και την επί 19 ημέρες κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ, ενώ ένας παράλληλος αγώνας πολιτικής ανυπακοής ενάντια στον κουκουλονόμο με άρνηση δήλωσης παρουσίας στα αστυνομικά τμήματα ξεκίνησε από αγωνιστές, αναρχικούς και αντιεξουσιαστές και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Για τα αιτήματα της απεργίας πείνας είχε εν πολλοίς στηλιτεύσει την κυβέρνηση κι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ή διάφοροι παράγοντές του, την προηγούμενη περίοδο όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Για κάποια από αυτά μάλιστα, ενώ είχε δεσμευτεί προεκλογικά, δεν νομοθέτησε σχετικά παρά μόνο αφού οι απεργοί πείνας έφτασαν στα όρια των φυσικών αντοχών τους, κι αφού το κίνημα αλληλεγγύης κι ο παράλληλος αγώνας πολιτικής ανυπακοής πίεσαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Όσον αφορά στην κατάληψη της Πρυτανείας, αφού αποκλείστηκε από αστυνομικές δυνάμεις που συλλάμβαναν στο σωρό όποιον έβγαινε ή κινούνταν στα πέριξ, αφού συκοφαντήθηκε από τον πρύτανη ως κέντρο διακίνησης ναρκωτικών, αφού δόθηκε πάτημα σε φασιστοειδή να επιχειρήσουν να τη σπάσουν και δοκιμάστηκαν προτάσεις για «χωρίς συνέπειες» αποχώρηση των καταληψιών από την πίσω πόρτα, τελικά κατεστάλη με την αστυνομία να μπουκάρει στο κτίριο (καταπατώντας κάθε έννοια ασύλου για το οποίο οι συριζαίοι κάποτε διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους) και να το εκκενώνει συλλαμβάνοντας τα 14 άτομα της τελευταίας περιφρούρησης της κατάληψης. Επρόκειτο για μια πολιτική κίνηση προσπάθειας αποσύνδεσης του αγώνα αυτού από την ψήφιση των νομοσχεδίων που θα ακολουθούσε λίγες ώρες αργότερα, για ένα μήνυμα ότι η δημοκρατία δεν εκβιάζεται. Μπορεί τελικά τα άρθρα 187 και 187Α να μην ακουμπήθηκαν καθόλου, ωστόσο η απεργία πείνας και οι εκτός των τειχών αγώνες κατάφεραν την ψήφιση νόμων που προβλέπουν την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ' (αν και διατηρούνται ειδικές πτέρυγες υψίστης ασφαλείας και απομόνωσης), την αποφυλάκιση ασθενών και ανάπηρων κρατουμένων (αλλά με αυστηρούς όρους), την υποβάθμιση του κουκουλονόμου σε πλημμέλημα για τις διαδηλώσεις, και την εμπλοκή ανεξάρτητου πραγματογνώμονα από το πρώτο στάδιο συλλογής DNA. Σημειωτέον ότι ήδη καταδικάστηκαν 7 από τα άτομα που συνελήφθησαν γύρω από την Πρυτανεία, ενώ μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι παραπάνω νόμοι δεν έχουν εφαρμοστεί στην πράξη με αποτέλεσμα πολιτικοί κρατούμενοι να παραμένουν σε κελιά τύπου Γ', συγγενείς πολιτικών κρατούμενων να παραμένουν φυλακισμένοι και να εξακολουθεί η βίαιη απόσπαση DNA χωρίς να παρέχεται δυνατότητα διορισμού τεχνικού συμβούλου.
Πέρα από την απεργία πείνας, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν κατήργησε τα σώματα καταστολής όπως διακήρυσσε όταν ασκούσε αντιπολίτευση, αλλά αντιθέτως συνεχίστηκαν οι επεμβάσεις στα Εξάρχεια και οι αθρόες προσαγωγές και συλλήψεις στο σωρό μετά από κάθε διαδήλωση, η αφειδής χρήση χημικών και φυσικά η οπλοφορία των μπάτσων. Όπως συνεχίστηκαν οι μπούκες σε σπίτια αγωνιστών και ολικών αρνητών στράτευσης και η καταστολή καταλήψεων (Acta et Verba στα Γιάννενα, Σχολείο στη Θεσσαλονίκη, Ντουγρού στη Λάρισα) ή η απόπειρα καταστολής τους (Κένταυρος στη Νέα Φιλαδέλφεια, κατάληψη του κτιρίου στην οδό Περεσιάδου 8) ή η μεθόδευση καταστολής τους (Βίλα Ζωγράφου). Αλγεινή εντύπωση προξένησαν οι πρόσφατες προσαγωγές 40 και πλέον νέων από πεζόδρομο της Θεσσαλονίκης λόγω του ότι χάλαγαν την πιάτσα παρακείμενων μαγαζιών.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ντροπής, της Αμυγδαλέζας περιλαμβανομένης, παραμένουν σε λειτουργία. Της Αμυγδαλέζας πάνω στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Πανούσης του επένδυσαν επικοινωνιακά, υποσχόμενοι το κλείσιμό της και αποσιωπώντας τεχνηέντως οποιαδήποτε κουβέντα για τα υπόλοιπα 90 κέντρα κράτησης μεταναστών της επικράτειας, ενώ λίγο αργότερα ο υπουργός δηλώνει όλο νόημα ότι «η χώρα δεν αντέχει άλλους μετανάστες» δίνοντας γραμμή σε τοπικούς άρχοντες και μπάτσους στα νησιά εισόδου να καταστέλλουν ακόμα και όποιον προβαίνει σε ενέργειες αλληλεγγύης προς όσους εξαθλιωμένους μετανάστες καταφέρνουν να γλιτώσουν τον πνιγμό.
Κι αν στο πεδίο της καταστολής η νέα μας σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις προηγούμενες, δημοκρατικά εκλεγμένες ή δοτές, τότε στην εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα μιλάμε για την απόλυτη ευθυγράμμιση: από τη μία όχι μόνο συνεχίζεται η πρόσδεση του ελληνικού κράτους στο άρμα του ΝΑΤΟ, αλλά ενισχύεται περαιτέρω με προσφορά γης και ύδατος για τις ανάγκες της συμμαχίας. Από την άλλη, έχουμε τα κολλητιλίκια με τους στρατιωτικούς πραξικοπηματίες της Αιγύπτου και το κράτος του Ισραήλ για τον καθορισμό των ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο και άρα τον έλεγχό της, πάντα με απώτερο σκοπό την αποδυνάμωση του προαιώνιου εχθρού, του ανταγωνιστικού τουρκικού κράτους, εν προκειμένω με την από θαλάσσης περικύκλωσή του. Α, επίσης το ελληνικό κράτος συνάπτει σχέσεις με το ουκρανικό και δίνει διαπιστευτήρια στις δυνάμεις που το στηρίζουν, περιθάλποντας νεοναζί στρατιώτες της ουκρανικής εθνικής φρουράς στο ΚΑΤ.
Όλα αυτά ενώ το πόπολο εξακολουθεί να ταΐζεται και να αναμασά ΑΟΖ, πετρέλαια και θέσεις γεωστρατηγικής σημασίας που σε συνδυασμό με τις παρελάσεις που θα καταργούνταν αλλά τελικά συνεχίζονται μετά φιεστών και τον πάντα επίκαιρο και χρήσιμο αντιγερμανισμό, συσπειρώνουν τον εθνικό κορμό κρύβοντας τις διαφορές κάτω από το χαλί κι αφήνοντας την εγχώρια αστική τάξη στο απυρόβλητο, την ίδια στιγμή που ο ταξικός πόλεμος μαίνεται με τέσσερις νεκρούς από εργοδοτικό έγκλημα στα ΕΛ.ΠΕ. του Λάτση. Την ίδια στιγμή που η χορήγηση της 13ης σύνταξης σε χαμηλοσυνταξιούχους, η μείωση του ειδικού φόρου καυσίμων για το πετρέλαιο θέρμανσης, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η αύξηση του κατώτατου μισθού στα €751 και του αφορολόγητου στα €12.000 και η αποκατάσταση της αργίας για όλες τις Κυριακές του χρόνου, πολυδιαφημισμένες εξαγγελίες όλες τους, παραπέμπονται στις καλένδες. Την ίδια στιγμή που συζητιέται η αύξηση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο του αντιλαϊκότερου απ' όλους τους φόρους, του ΦΠΑ, που η ανεργία και η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία συνιστούν την κανονικότητα, που ο ΥΠΟΙΚ ομολογεί ότι εργασία και κεφάλαιο πρέπει να είναι μαζί, και που οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ομολογούν το καθεστώς έκτακτης ανάγκης στο οποίο παραμένει ο τόπος. Την ίδια στιγμή που ο Παπαγγελόπουλος, ένας τύπος με σκοτεινό πρακτορίστικο παρελθόν που στην προηγούμενη καριέρα του ως εισαγγελέας υπηρέτησε πιστά τα αφεντικά, διορίζεται υφυπουργός δικαιοσύνης υπεύθυνος για θέματα διαφάνειας και διαφθοράς, και που η πρόταση διορισμού ενός πρώην διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΤ, του Ταγματάρχη, ως νυν διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΤ επισφραγίζει τη σύμπλευση της συγκυβέρνησης με την προηγούμενη ακόμη και σε ζητήματα-σημαίες. Την ίδια στιγμή, τέλος, που πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν μεταξύ άλλων ο ΟΛΠ, 14 περιφερειακά αεροδρόμια, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και το φιλέτο του Ελληνικού για την εξυπηρέτηση του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, ενώ συνεχίζεται απρόσκοπτα ο βιασμός του περιβάλλοντος στις Σκουριές Χαλκιδικής από την Eldorado Gold και ο τραμπουκισμός των αγωνιζόμενων κατοίκων της περιοχής από τους ρουφιάνους της εργοδοσίας με την πολύτιμη συνδρομή των ΜΑΤ.
Συνοψίζοντας, λέμε ότι μέσα στην καπιταλιστική συνθήκη, καμία αριστερή κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να σταματήσει τον πόλεμο που έχει κηρύξει το κεφάλαιο και το κράτος του στους από τα κάτω, ακόμα κι αν το ήθελε. Αντίθετα, αυτό που καταφέρνει είναι η ενσωμάτωση και διαμεσολάβηση των κινημάτων και των αγώνων με την ανάθεσή τους στους ειδικούς της απονοηματοδότησης, της χειραγώγησης και της πυροσβεστικής εξάντλησης της δυναμικής, και το ατσάλωμα μιας εθνικής ενότητας που παραμερίζει ταξικές διαφορές, παγιώνει την κοινωνική ειρήνη, ζέχνει ρατσισμό και κυοφορεί φασισμό.
Καμία περίοδος χάριτος, καμία πίστωση χρόνου και καμία ανακωχή από εμάς λοιπόν. Όσο εξακολουθεί να υπάρχει οποιασδήποτε μορφής εξουσία και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα συγκρουόμαστε με όλα τα μέσα με το σύστημα που τη γεννά, ανεξάρτητα από το πρόσημό του.
