Πόσες φορές σκεφτήκαμε πως το ενοίκιο που μας ζητάνε είναι εξωφρενικό και αναντίστοιχο του μισθού μας; Πως δεν μας φτάνουν τα λεφτά για να βγάλουμε τον μήνα αφού πάνω από τα μισά πάνε στα πάγια έξοδα; Πόσοι από εμάς βλέπουμε ήδη τουρίστες πλέον στις γειτονιές μας και διαμερίσματα να είναι μισθωμένα σε πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης τύπου Airbnb; Ταυτόχρονα καθόλου τυχαία νέα καταστήματα και εναλλακτικά μπαράκια φυτρώνουν συνεχώς μέχρι και στο πιο άκυρο σημείο. Ποιος εν τέλη θα καλύψει αυτή την προσφορά και ποιος παρέχει την ζήτηση έχουμε αναρωτηθεί; Οι πλατείες από την άλλη πλέον αποτελούν αφιλόξενο περιβάλλον και συνεχώς πεδίο διαπραγμάτευσης όσο αναφορά την φυσική μας παρουσία σε αυτές κυρίως από την περίοδο της καραντίνας και μετά. Ποιος έχει καταλάβει πραγματικά τι σημαίνει για εμάς εν τέλη η ανάπλαση και η περίφημη ανάπτυξη που τα τελευταία χρόνια έχει φτάσει και στην γειτονιά μας;

Οποιαδήποτε κυβέρνηση ενός κράτους, ανεξαρτήτου ιδεολογικού προσανατολισμού έχει έναν βασικό στόχο. Να καλύψει όσο γίνεται το δημόσιο χρέος που έχει δημιουργηθεί μέσα από  σκανδαλώδη διαχείριση, επιχειρηματικές απάτες και φυσικά εκμετάλλευση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Η άμεση πολιτική δικαιολογία που χρησιμοποιείται για την κυρίως οικονομικοπολιτική δυστοπία που εφαρμόζει κάθε κυβέρνηση είναι η λέξη “κρίση” και τέτοιες έρχονται και ξανάρχονται ανά δεκαετία. Το μοναδικό καταπραϋντικό σε αυτή την ενδογενή ασθένεια του καπιταλιστικού συστήματος, είναι τα ιδιωτικά κεφάλαια και οι ιδιωτικές επενδύσεις.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν βλέπουμε το real estate να έχει κυρίαρχο ρόλο στα ποσά των επενδύσεων από ξένα funds αλλά και το ελληνικό κεφάλαιο. Ενώ το κράτος πλασάρει τη λέξη “ανάπλαση”, στην ουσία ανοίγει την πόρτα σε επενδυτές και ιδιώτες για να εκμεταλλευτούν την εκάστοτε περιοχή με βασικό στόχο φυσικά το κέρδος. Έτσι αγοράζοντας γη, χτίζοντας νέες οικοδομές ή ανακαινίζοντας παλαιότερες σκοπεύουν είτε να τα πουλήσουν για να αποκομίσουν οικονομικό όφελος, είτε να τα νοικιάσουν και να διατηρήσουν την ιδιοκτησία της γης. Πρόσφορο έδαφος βρίσκουν κυρίως σε περιοχές του κέντρου που σκόπιμα οδηγήθηκαν, μέσω της δαιμονοποίησης συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων που έμεναν εκεί, στην υποτίμηση του επενδυμένου κεφαλαίου ή στις γύρω περιοχές όπως η δικιά μας, Γαλάτσι Λαμπρινή, με σκοπό την διεύρυνσή του. Ενώ το κόστος των ακινήτων λοιπόν ανεβαίνει χωρίς κάποια συγκεκριμένη οικονομική λογική βάση, ανεβαίνει και το κόστος των ενοικίων.

Ταυτόχρονα με άλλες ιδιωτικές παρεμβάσεις πχ μεγάλα εμπορικά κέντρα, βιοκλιματικά και σύγχρονα κτήρια γραφείων, πολιτιστικοί χώροι, ιδρύματα, μαγαζιά εναλλακτικής διασκέδασης αλλά κυρίως με κρατική παρέμβαση επιχειρείται συνολικά η ανάπτυξη της περιοχής δίνοντας επιπλέον ευκαιρίες για μεγαλύτερη κερδοφορία. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως συγκεκριμένα η γραμμή μετρό στην γειτονιά μας, ενώ υποκειμενικά φαίνεται ως ένα έργο που γίνεται για τη διευκόλυνση της μετακίνησης των πολιτών έχει περισσότερο επενδυτικό χαρακτήρα απ’ ότι λειτουργικό, καθότι προετοιμάζει το έδαφος για την ενεργοποίηση του real estate κεφαλαίου.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν πως το Γαλάτσι βρίσκεται στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων επενδυτών, σύμφωνα και με την ανάλυση του Πανελλαδικού Δικτύου E-Real Estates, αφού οι ευκαιρίες φαντάζουν αρκετές ενώ ήδη οι ιδιοκτήτες κατοικιών στην περιοχή ζητάνε εξωφρενικά ενοίκια της τάξεως των 450ευρώ για ένα 2αρι με την αιτιολόγηση κάθε φορά πως σε 10 χρόνια θα έχουμε μετρό! Αρκεί μια αναζήτηση στο διαδίκτυο για να διαπιστώσουμε πόσα νέα μεσιτικά γραφεία έχουν ανοίξει στην περιοχή.

Σαν να μην φτάνει μόνο αυτό όλες οι κεντρικές πλατείες στην περιοχή πλέον είναι κλειστές με λαμαρίνες περιμετρικά, ο περίπατος προς το άλσος Βείκου είναι σαν off road διαδρομή και η κίνηση στους δρόμους έχει γίνει ανυπόφορη. Αξίζει εν τέλη να υπομένουμε όλη αυτή την ταλαιπωρία ταυτόχρονα με την περαιτέρω υποβάθμιση της ποιότητας ζωής μας στην περιοχή όταν το μετρό θα έρθει φαινομενικά σε 10 χρόνια; Πόσοι από εμάς άραγε θα παραμένουμε κάτοικοι στην περιοχή μέχρι τότε; Όσοι δεν μπορούν ήδη να ανταποκριθούν στο αυξημένο κόστος διαβίωσης, εκτοπίζονται βίαια, απειλούνται με εξώσεις και αντικαθίστανται με ανθρώπους από υψηλότερα κοινωνικά στρώματα ενώ οποιαδήποτε αντίσταση αναπτύσσεται πέφτει πάνω στα κρατικά νομοθετήματα και την καταστολή.

Από το πάρκο Δρακοπούλου μέχρι τον λόφο του Στρέφη, το Φιλοπάππου, την Ακαδημία Πλάτωνος, το πάρκο Κύπρου και Πατησίων οι κάτοικοι των περιοχών αντιδρούν και ορθώνουν ανάστημα μπροστά στο τέρας του εξευγενισμού, της ανάπλασης, και των ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων. Ήδη βλέπουμε ολόκληρες περιοχές να είναι πλέον αφιλόξενες για τους ίδιους τους κατοίκους ενώ ταυτόχρονα εστίες πρασίνου στις πόλεις γίνονται πεδίο επιχειρηματικών συμφερόντων με σκοπό να καταλήγουν ως άλλο ένα πεδίο για business. Ανακαλύψαμε λοιπόν ότι μέσα στα σχέδια αναπλάσεων σε πλατείες και πάρκα του Δήμου Αθηναίων υπάρχει και η πλατεία του Αγ. Ανδρέα. Μια πλατεία που καλύπτει τις ανάγκες εκατοντάδων ανθρώπων καθημερινά. Ποιος πραγματικά πιστεύει ότι υπάρχει λόγος να κλείσουν με λαμαρίνες και να αναδιαμορφώσουν την πλατεία αυτή; Η εσκεμμένη υποβάθμιση των υποδομών στα πάρκα και τις πλατείες οδηγεί εν τέλη στην ολοκληρωτική ανοικοδόμηση με νέους όρους. Ελέγχου, αποκλεισμών, επενδύσεων και αρκετό τσιμέντο για τα τραπεζοκαθίσματα των καταστημάτων. Εμείς εδώ θα είμαστε και τους περιμένουμε.

Οι κοινωνικές αντιστάσεις λοιπόν και οι αγώνες υπεράσπισης που ξεκινάνε είναι αγώνες κατά του κράτους και των πρακτικών που εφαρμόζει δυσχεραίνοντας όλο και περισσότερο αποκλειστικά την ζωή των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Είναι αγώνες ενάντια στην κοινωνική καταπίεση που δεχόμαστε και ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας. Αυξήσεις στα ενοίκια, αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης, αυξήσεις σε ρεύμα, βενζίνη, ιδιωτικοποιήσεις σε υγεία και παιδεία, διεύρυνση των κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων, καραντίνες και αδήλωτη 12ωρη εργασία συνθέτουν το κάδρο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ασκείται πάνω μας.

Αν υπάρχει κάποιος τρόπος να σταματήσουμε όλα τα παραπάνω είναι να πιστέψουμε σε εμάς, να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη. Να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες μας πάνω στα κοινά μας ταξικά συμφέροντα και να ορθώσουμε ανάστημα απέναντι στην οργανωμένη και συστηματική προσπάθεια κράτους και κεφαλαίου να μας διώξει από τις γειτονιές μας. Ζούμε εδώ, δουλεύουμε εδώ, μεγαλώσαμε εδώ. Το πρώτο λόγο στην γειτονιά τον έχουμε εμείς!

Κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά

Αντίσταση αυτοοργάνωση αλληλεγγύη

Αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό στέκι Γαλατσίου στέγ*